گریه کردم...

نشستم به بخت خودم گریه کردم

دوباره به حال بدم گریه کردم

عجب روزگاری ٬ عجب سرنوشتی

به بخت بد و روزگار خودم گریه کردم

ملک بودم و آدمی گشته ام

و من زین که آدم شدم گریه کردم

دروغ و دورویی ٬ وفا را ؟ نجویی

چه دردی چه زخمی باز هم گریه کردم

تنفر ز مهر و خیانت به پاکی

من اما به حال دلم گریه کردم

کجا شد مروت چه شد سادگی؟

ندانم چرا باز هم گریه کردم؟

نشستم ٬شکستم ز نیرنگ یاران

چو دیدم جفا با دلم ٬ گریه کردم

پناه غمی اشک ! فریاد غم

ز دست دل و بار غم گریه کردم