فریدون مشیری

بی تو مهتاب٬شبی باز از آن کوچه گذشتم٬

همه تن چشم شدم٬خیره به دنبال تو گشتم٬

شوق دیدار تو لبریز شد از جام وجودم٬

شدم آن عاشق دیوانه که بودم.

در نهانخانه جانم٬گل یاد تو٬درخشید

باغ صد خاطره خندید٬

عطر صد خاطره پیچید.

یادم آمد که شبی با هم از آن کوچه گذشتیم

پر گشودیم و در آن خلوت دل خواسته گشتیم

ساعتی بر لب آن جوی نشستیم.

تو همه راز جهان ریخته در چشم سیاهت.

من همه محو تماشای نگاهت.

آسمان صاف و شب آرام

بخت خندان و زمان رام

خوشه ماه فروریخته در آب

شاخه ها دست برآورده به مهتاب

شب و صحرا و گل و سنگ

همه دل داده به آواز شباهنگ...

(ادامه در پست های بعدی)

فریدون مشیری